Charles Santiago

DAP aims guns at navy contract
A private estate called Egypt
“கடற்படைக் கப்பல்களுக்கு 870 விழுக்காடு கூடுதல் விலை கொடுக்க தற்காப்பு அமைச்சு தயார்”
ஒரு புது போர்க் கப்பலுக்கு உண்டான செலவு கேள்விக்குறியானது.

Posted: 07 Feb 2011 07:02 PM PST

Source :- Free Malaysia Today

Athi Shankar and Patrick Lee | February 7, 2011

MPs say RM6 billion is too high a price for six patrol boats

UPDATED

PETALING JAYA: The government's decision to spend RM6 billion for six navy patrol boats continues to draw fire from DAP representatives.

"I smell a fat commission," said Zairil Khir Johari, one of the party's latest star recruits. He made his comment on Twitter almost as soon as Defence Minister Zahid Hamidi made the announcement last Saturday.

Today, PJ Utara MP Tony Pua and Klang MP Charles Santiago demanded that the government explain why it was willing to spend so much for the offshore patrol vessels (OPVs).

Pua noted that other countries had bought similar vessels at much cheaper prices.

"The Royal New Zealand Navy took delivery of its 85-metre, 1500-tonne OPVs from BAE Systems last year at the cost of RM210 million each," he said, adding that those boats were equipped for maritime counter-terrorism, surveillance, reconnaissance and other seafront duties.

He said even the 115-metre, 3000-tonne US Littoral Combat Ships built by Lockheed Martin and General Dynamics in 2004 cost only RM913 million each.

It was not clear from Zahid's announcement how large the Malaysian boats would be or how they would be equipped. He said Boustead Naval Shipyard Sdn Bhd would construct them and that 632 vendor companies would be involved.

Santiago said the Malaysian OPVs would be more expensive that South Korea's "much larger and newer US$300 million frigates" and "we don't even have to contend with an aggressive North Korea for an enemy."

"The problem Malaysia has is piracy," he said. "It's not so much (threats from) Thai forces and Singaporean forces."

He also asked the government to give more details about the 632 vendor companies, recalling the prime minister's statement in 2009 that 2,000 local companies would be part of the OPV vendor development programme.

"There has not been any indication that an open tender process was utilised for this project," he said.

"Will there be cost overruns or not? We are now beginning to wonder if there will be kickbacks and tradeoffs involved with the military, such as with the Scorpene submarines."

Questionable vendor

Meanwhile in Penang, DAP's Bukit Bendera MP Liew Chin Tong questioned on whether Boustead Naval should be given the job to deliver the six off-shore patrol vessels.

He pointed out that Boustead was the bailed-out and re-named PSC Industries Bhd (PSCI), which failed to deliver the previous order of OPVs.

"Moreover the price tag is exorbitant. Hence more scrutiny and transparency is needed on the deal," said Liew, who is a member of Pakatan Rakyat parliamentary shadow defense committee.

Boustead, which has 48-acre shipyard in Lumut, Perak, is among the principal companies of Boustead Heavy Industries Corporation Berhad.

Its core business is designing, constructing, upgrading, repairing and maintaining naval and merchant ships.

Liew said construction of six warships raised four main questions on its strategic needs, choice of arms and military assets, choice of vendor and cost.

He said general consensus was the Malaysian external defence system's main challenge lied more in sea than on land.

"As such, boosting the naval defence capacity and to lesser extent, the air force, is a right strategic move," said Liew.

But he said the government must release a defence white paper, after consulting various stakeholders, to establish a national consensus on board strategic directions.

He said the government must also provide details on the choice of arms and assets.

"While it does make sense to boost navy capacity, the government should justify on why six OPVs. A defence white paper is crucial," he added.

A private estate called Egypt

Posted: 07 Feb 2011 06:32 PM PST

Source :- guardian.co.uk

Sunday 6 February 2011 19.00 GMT- Salwa Ismail

Only a thousand families count in a country that Mubarak and his cronies regard as their fiefdom

There is a lot more behind Hosni Mubarak digging in his heels and setting his thugs on the peaceful protests in Cairo’s Tahrir Square than pure politics. This is also about money. Mubarak and the clique surrounding him have long treated Egypt as their fiefdom and its resources as spoils to be divided among them.

Under sweeping privatisation policies, they appropriated profitable public enterprises and vast areas of state-owned lands. A small group of businessmen seized public assets and acquired monopoly positions in strategic commodity markets such as iron and steel, cement and wood. While crony capitalism flourished, local industries that were once the backbone of the economy were left to decline. At the same time, private sector industries making environmentally hazardous products like ceramics, marble and fertilisers have expanded without effective regulation at a great cost to the health of the population.

A tiny economic elite controlling consumption-geared production and imports has accumulated great wealth. This elite includes representatives of foreign companies with exclusive import rights in electronics, electric cables and automobiles. It also includes real estate developers who created a construction boom in gated communities and resorts for the super-rich. Much of this development is on public land acquired at very low prices, with no proper tendering or bidding.

It is estimated that around a thousand families maintain control of vast areas of the economy. This business class sought to consolidate itself and protect its wealth through political office. The National Democratic party was their primary vehicle for doing so. This alliance of money and politics became flagrant in recent years when a number of businessmen became government ministers with portfolios that clearly overlapped with their private interests.

Mubarak presided over a process in which the national wealth passed into a few private hands while the majority of the population was impoverished, with 40% living below the poverty line of less than $2 a day, rising rates of unemployment, and job opportunities for the young blocked. In the last few months of 2010, Egyptians protested for an increase of the minimum monthly wage to less than $240, but the now departed Nazif government decreed that less than $100 was sufficient as a basic income. This, at a time when the prices of food staples and utilities tariffs increased at very high rates. Indeed, as one local economist asserted, every single commodity and service cost significantly more under the Nazif government – which is the government of business that ended progressive taxation and replaced it by a single unified income tax.

Additionally, public social services underwent masked privatisation, taking health and education beyond the reach of vast segments of the population. Many poor families were forced to give up the hope of educating children and had to send them to do menial work to contribute to the income of the household. There was little public investment in most services, and in infrastructure such as roads, water and sewerage. In the 2000s, Egypt witnessed numerous demonstrations by ordinary people across the country for the construction of overpass bridges on fast roads and for clean water in towns and villages.

The legitimate social and economic demands of the people were repressed and denied, and the regime used the police to control the population. Under emergency laws, the police acquired extensive powers and engaged in surveillance and monitoring of the population. Torture and abuse in police stations became routine. Police roadblocks and checks were part of the daily reality of Egyptians. Under the generalised corruption, the police engaged in extortion and offered their services to private interests.

Egypt was governed as a private estate. Mubarak’s immediate family is implicated in crony capitalist activities as partners of most of the businessmen who benefited from the regime’s corruption. These beneficiaries do not want to leave their palaces, beaches and resorts, lucrative businesses and extreme riches. These are fixed assets that could not be transferred outside the country – although it should be noted that the ruling elites have siphoned off much capital to foreign banks. Nonetheless, it is the country-turned-private-estate they do not wish to abandon – that’s why they deployed the thugs in Tahrir Square to terrorise the population. This is a tactic that the National Democratic party has used on many previous occasions. In the national elections to the people’s assembly and to the shura council, thugs are hired to intimidate voters and to support rigging the results. At all popular protests, the police set thugs to attack the protesters using all means of intimidation, including the sexual harassment of women participants. Thugs have become an arm of the police and they have been used as informants in popular quarters of the city. They are rewarded with licences to operate kiosks or run minibus services. In a sense, practices of thuggery have been adopted by the regime to maintain itself and protect the interests of the ruling elite for decades now. Facing the growing possibility of losing their illegitimately acquired wealth and power, the regime and its cronies resorted to the techniques and practices that they have previously used with impunity to silence all opposition and resistance. However, the magnitude of popular mobilisation and the resolve to fight for dignity and freedom have rendered the regime’s tactics obsolete.

“கடற்படைக் கப்பல்களுக்கு 870 விழுக்காடு கூடுதல் விலை கொடுக்க தற்காப்பு அமைச்சு தயார்”

Posted: 07 Feb 2011 06:29 PM PST

மூலம் :- மலேசியா இன்று

7 Feb | தலைப்பு செய்தி.

தற்காப்பு அமைச்சின் இன்னொரு கொள்முதல் பற்றி கேள்வி எழுந்துள்ளது. ஆறு கடற்படைக் கப்பல்களை கொள்முதல் செய்வதற்கு 6 பில்லியன் ரிங்கிட்டைக் கொடுப்பதற்கு அது தயாராகி வருகிறது. அந்த விலை அது போன்ற கப்பல்களுக்கு மற்ற நாடுகள் செலுத்தியதைக் காட்டிலும் 870 விழுக்காடு அதிகமாகும்.

அந்தக் கப்பல்கள் கரைக்கு அப்பால் காவல் சுற்றுப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.

அந்த விவரங்களை பெட்டாலிங் ஜெயா உத்தாரா நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் டோனி புவா இன்று வெளியிட்டார். உலகில் புகழ் பெற்ற பிஎஇ சிஸ்டமஸ் என்ற தற்காப்பு சாதனத் தயாரிப்பு நிறுவனத்திடமிருந்து அத்தகைய கப்பல்களை அரச நியூசிலாந்து கடற்படை தலா 210 மில்லியன் ரிங்கிட்டுக்கு வாங்கியுள்ளது என்றார் அவர்.

"பல முனைகளில் சண்டையிடும் இஸ்ரேல் கூட ஒரு கப்பலுக்கு 791 மில்லியன் ரிங்கிட் கொடுத்துள்ளது. அந்தத் தொகை தற்காப்பு அமைச்சு வழங்க முன் வந்துள்ள தொகையை விட 219 மில்லியன் ரிங்கிட் குறைவாகும்."

போட்டி டெண்டர் முறையில் அந்தக் கொள்முதல் நடத்தப்படாதது ஏன் என்றும் புவா கேள்வி எழுப்பினார். அமெரிக்க உட்பட உலகில் தலைசிறந்த ஆயுதபடைகளைக் கொண்ட நாடுகள் அனைத்தும் தங்களது இராணுவத் தேவைகளுக்கு போட்டி டெண்டார் முறையைப் பின்பற்றுவதாக அவர் சொன்னார்.

கரைக்கு அப்பால் காவல் சுற்றுப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்கு ஆறு கப்பல்களை வாங்க 6 பில்லியன் ரிங்கிட்டை ஒதுக்க அரசாங்கம் ஒப்புக் கொண்டுள்ளதாக தற்காப்பு அமைச்சர் அகமட் ஸாஹிட் ஹமிடி கடந்த சனிக்கிழமை அறிவித்தார்.

உள்நாட்டுத் தற்காப்புத் தொழிலுக்கு அந்தக் கொள்முதல் ஊக்கமளிக்கும் என்றும் அந்த ஒதுக்கீட்டில் குறைந்த பட்சம் 2 பில்லியன் ரிங்கிட் போஸ்டிட் கப்பல் கட்டும் நிறுவனத்துடன் சம்பந்தப்பட்டுள்ள 632 விநியோகிப்பாளர்களுக்கு நன்மை கிடைக்கும் என்றும் அவர் சொன்னார்.

அந்தக் கப்பல்களின் விலைகள் இன்னும் "முடிவு செய்யப்படவில்லை" என்றும் தற்காப்பு அமைச்சர் குறிப்பிட்டிருந்தார். அது பற்றிக் கருத்துரைத்த புவா "எதுவும் நிர்ணயம் செய்யப்படாத நிலையில் அறிவிப்புக்களை விடுப்பது ஏன்?" என்று வினவினார்.

போஸ்டிட் நிறுவனத்தின் இன்னொரு துணை நிறுவனமான போஸ்டிட் டிசிஎன்எஸ் சென் பெர்ஹாட்டுக்கு அரச மலேசியக் கடற்படைக்கு சொந்தமான இரண்டு ஸ்கோர்ப்பியோன் நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களைப் பராமரிப்பதற்கான 1.3 பில்லியன் ரிங்கிட் மதிப்புள்ள குத்தகை ஏற்கனவே வழங்கப்பட்டுள்ளது.

உதவித் தொகையா? போர்க் கப்பலா?

மக்களுக்கு உதவித் தொகை வழங்குவதை நிறுத்தி விட்டு போர்க் கப்பல் வாங்க வேண்டுமா என்று வினவிய டிஎபி கிள்ளான் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சார்ல்ஸ் சந்தியாகு, விவேகமாக செலவு செய்ய வேண்டியதின் அவசியத்தை வலியுறுத்தினார். போர்க் கப்பல்கள் வாங்குவதற்கு செலவிடப்படும் பெரும் தொகையான ரிம6 பில்லியனை மிக முக்கியமான பிரச்னைகளைத் தீர்ப்பதற்கு பயன்படுத்தலாம் என்றாரவர்.

சமீபத்தில் தென் கொரியா "பெரியதும் புதியதுமான" கப்பல் ஒவ்வொன்றுக்கும் அமெரிக்க டாலர் 300 மில்லியன் கொடுத்து வாங்க ஒப்பந்தம் செய்துள்ளது. ஆனால், மலேசியவைப் போலல்லாமல் அந்த நாடு உலகத்தில் மிகப் பெரிய இராணுவத்தைக் கொண்டுள்ள நாடுகளில் ஒன்றான அதன் அண்டை நாட்டுடன் போரை எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறது.

"உதவித் தொகைகள் சீர்செய்யப்பட்டதன் விளைவாக நாட்டில் உணவு மற்றும் இதர பொருள்களின் விலைகளில் பெரும் ஏற்றம் கண்டுள்ள இச்சமயத்தில், இச்செலவு விவேகமான ஒன்றா என்ற கேள்வி எழுகிறது", என்று சார்ல்ஸ் தமது அறிக்கையில் கூறியுள்ளார்.

தற்காப்பு சம்பந்தமான விசயங்களில் ஒருமித்த கருத்தைப் பெறவும் ரிம100 மில்லியனுக்கு மேற்போகும் எந்த ஒரு ஒப்பந்தத்தையும் ஆராய்வதற்கு ஒரு நாடாளுமன்ற குழுவை அமைக்க வேண்டும் ஏற்கனவே டிஎபி கோரிக்கை விடுத்துள்ளது.

ஒரு புது போர்க் கப்பலுக்கு உண்டான செலவு கேள்விக்குறியானது.

Posted: 07 Feb 2011 06:14 PM PST

அண்மையில் அரசாங்கம் 10 – வது மலேசிய திட்டத்தின் கீழ் புதிய ஆறு ரோந்து சுற்றி திரியும் கலனை ( வலம் வந்து காவல் புரியும் கலனை) உருவாக்க RM 6 பில்லியனை ஒதுக்கியுள்ளது என மீண்டும் கூரியுள்ளது.

இரண்டு வருடத்திற்கு முன்பு இத்திட்டத்தை ஒத்திவைக்கப்பட்டபோது, மலாய் மெயிலில் பிரதமர் நஜிப் புது கட்டளை வேண்டும் ஏனெனில் வணிகர் மேம்பாட்டு நிகழ்ச்சியின் கீழ் 2000 க்கும் மேற்பட்ட நிறுவனங்கள் கூடுதல் வேலைகளை சார்ந்துள்ளது என தெரிவித்திருந்தார்.

ஆயினும், தற்போதைய திட்டத்தின் கீழ் 632 வணிக நிறுவனங்கள் மட்டுமே பயனைடைந்துள்ளதாக தற்காப்பு அமைச்சர் (AHMAD ZAHID HAMIDI) அஹ்மத் சஹிட் ஹமிடியால் அடையாளங்கானப் படுள்ளது. அதுமட்டுமின்றி குறிப்பிட்ட தொகையில் குறைந்தது RM 2 பில்லியனாவது அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ளது எனவும் மேலும் தெரிவித்தார்.

இதுவரை யார் அந்த நிறுவனம் என்று தெரிவிக்கப்படவில்லை, மறுபடியும் , வெளிப்படையான ஏலகுத்தகையை இத்திட்டத்தில் பயன்படுத்தியதாக எந்த ஒரு அறிகுறியும் இல்லை.

இந்த ஆறு புதிய போர்க் கப்பல் நிருவப்படுவதால், ஏன் அரசாங்கம் பில்லியன் கணக்கில் வரி செலுத்தியவரின் பணத்தை புது போர் ஆயுதம் செய்ய ஒதுக்க வேண்டியுள்ளது எனும் கேள்வி எழுகிறது. அது ஏற்கனவே 2 புதிய நீர்முழ்கிக் கப்பல்களை கொண்டுள்ளது- பல சர்ச்சைக்கு உள்ளாகியுள்ளது- மற்றும் 6 புதிய OPV , 1995 ஏற்பாட்டில் ஒரு பகுதியாகவும், 27 புதிய OPV யை 2015 க்குள் உருவாக்கவும் ஆகும்.

அரசாங்கம் ஒவ்வொரு OPV க்கும் RM 1 பில்லியன் வரையில் வரி கட்டுபவரின் பணம் செலவாகும் அந்த கடலுக்கு அப்பால் ரோந்து கப்பலை ஏன் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதற்கு விளக்கம் அளித்தாக வேண்டும். இது தென் கொரியாயாவின் பெரிய அளவிலான மற்றும் புதியதான, அதாவது அண்மையில் (HYUNDAI HEAVY INDUSTRIES)ஹயுண்டாய் ஹீவி இண்டுச்ற்றீஸ் ஒவ்வொன்றுக்கும் தலா US $ 300 மில்லியன் விட விலையானது.

அவர்களது சூழ்நிலையை பொறுத்தவரை தென் கொரியாவைப் போல செலவை பரிசீலனை செவதை புரிந்துக் கொள்வது மிக எளிது. மற்றும் உயர்ந்த நாடு, 2020 -ல் நீல கடற்ப்படை ஆக வேண்டும் எனும் எண்ணம் மற்றும் உலகிலே மிக பெரிய இராணுவப் படை கொண்டிருக்கும் வடக் கொரியாவின் தாக்குதல்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியுள்ளது.

சமீபத்தில் நாட்டின் உணவு மற்றும் வர்த்தக பொருட்களின் விலை ஏற்றத்தின் நிலை, ‘ விவேகமுள்ள அரச உதவித்தொகை ‘ யின் விளைவு , இங்கு கேட்க வேண்டிய கேள்வி என்னவென்றால் இது ஒரு விவேகமான செலவா?

சார்ல்ஸ் சந்தியாகோ

கிள்ளான் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்.